İnsan beyni, doğumda gelişmemiş bir haldedir. Nöronlar bağlantısızdır. İlk yıllarımızda duyusal deneyimlerle nöronlar arasında hızlı bağlantı kurulur. İki yaşındayken beyindeki sinaps sayısı yetişkinlerinkinin iki katına çıkar.
Ancak beyin daha sonra ihtiyaç duymadığı bağlantıları budar. Geriye kalan bağlantılar güçlenir ve verimli hale gelir. Bu budama, insanların farklı ortamlara uyum sağlamasına yardımcı olur, diğer canlılardan farklı olarak.
Plastisite, sadece erken çocuklukta değil, yaşam boyu devam eder. Yeni beceriler öğrenmek veya deneyimler yaşamak beyni yeniden yapılandırır. Hatta beyin hasar gördüğünde sağlam bölgeler hasarlı bölgelerin işlevlerini üstlenebilir.
Plastisite, beyni alınan her bilgiye uyarlayabilmemizi sağlar. Bu, gelecekte duyularımızı ve vücudumuzu geliştirmek için yeni teknolojiler yaratabileceğimiz anlamına gelir.
Plastisite, kimliğimizin sürekli değiştiğini gösterir. “Kim olduğumuz”un kesin bir cevabı yoktur. Geçmiş deneyimlerimiz, şimdiki seçimlerimiz ve gelecekteki olasılıklar beynimizi ve dolayısıyla bizi sürekli yeniden şekillendirir.
